Sa cultura de s'istupru e sas deresponsabilizatziones chi non giuant

Aprofundimentu de su mèrcuris - Sas acontèssidas palermitanas, cun cussa violèntzia de grustu chi oramai totu cantos connoschimus, est galu in s‘agenda de sas noas. Mescamente como chi sunt porroghende unos cantos de sos sete pitzocos violadores. In contu de reatziones, s’allega (a bias prus chi non polarizada che chi su benidore de una sotziedade lìbera dae sas formas de domìniu dipendat dae sos chertos aboghinados peri sos gùturos de su web) non semper si presentat cun faeddos medidos. S’argumentu est dìligu e cheret chi l’abbaidemus movende dae duas chistiones.

Sa prima pertocat sa connoschèntzia de sa cultura de s’istupru. Una cultura chi, pro sas caraterìsticas suas, non si podet manifestare in formas craras che chi esseret cale si siat cultura e che chi b’aeret cultores a tretu de l’ispainare sena retzire una cundenna generale. Cheret duncas chi bidemus sos mecanismos de domìniu maschile e sas narratziones netzessàrias cada bia chi custu domìniu si manifestat pro cumprèndere custa cultura.

Non nch’at coladu tempus meda dae cando amus ischìpidu de sas noas chi ant interessadu sos fìgios de Beppe Grillo o de Ignazio La Russa. E duncas est fàtzile a nos ammentare ite ant naradu cussos duos babbos iscarrighende sas neghes in palas de sa persone chi s’istupru l’at denuntziadu. Non b’at bisòngiu de los traduire cussos faeddos: làdinos brotant in rete, a disponimentu de chie si siat.

Cantu sunt ispainadas sas narratziones chi faghent de sa vìtima matessi s’ogetu printzipale de s’indàgine? Ammentemus·nos·nde calicuna posta a ghisa de dimanda: comente fiat bestida? Ite ora fiat? In ue nch’est colada? Cantos amorados at àpidu? A bufat? Droga? Pro ite l’est narende como ebbia? Che chi s’òmine violadore, duncas, siat vìtima issu, de una tentatzione.

Sa segunda chistione pertocat àteras narratziones. Lassemus·nche a banda sos indignados in Facebook chi diant chèrrere una lege pro chi los crastent a sos violadores, che chi sa cosa (in prus de sa barbaridade chi s’annanghet) potzat eliminare sa violèntzia misògina. Colemus·nche duncas a su bonu de sos giornales. Giornales chi prus de una bia ant faeddadu de “delitto passionale”, de “raptus di gelosia”, de “momento di follia” cando chi non de “troppo amore”.

Custu giru ant publicadu sos faeddos intreos iscritos in chat ponende in su letore abbistu e dudosu sa chistione: bene ant fatu o mancu? Pro fàghere a cumprèndere sa gènesi e s’acumprimentu de s’istupru, l’ant fatu, o pro sensatzionalismu meru e sìncheru carignadu dae unu pùblicu morbosu? Sunt chistiones, custas, chi cherent bidas in intro de una professione chi galu narat de punnare a su fràigu de un’opinione pùblica cussente e crìtica.

Duncas? A ue nche crompimus? Intre sos chi faeddant de cultura de s’istupru b’at chie timet – sende custa una cosa sistèmica – su perìgulu de sa deresponsabilizatzione de sa persone sìngula. E pro sos contos a minudu fatos dae sos giornales b’at chie narat chi sa cosa nos diat pòdere deresponsabilizare comente comunidade de indivìduos ca tantu «cussas sunt bèstias». Cada passàgiu chi potzat ingendrare una deresponsabilizatzione cheret analizadu chirchende deretu sas solutziones dèghidas.

Su problema est mannu. Su problema est de totu cantos semus. Cheret chi nos setzamus a chistionare de custas dinàmicas de poderiu, de ogetificatzione de sa fèmina (fintzas oe podimus lèghere unu contu feu meda), de farta de rispetu e de afetividade. Est cosa chi devet fàghere s’iscola e est cosa chi devent fàghere in cada logu sos colletivos chi punnant a unu mundu diferente. E est cosa chi amus a fàghere finamentas dae custas pàginas.