Sos giornales de oe #065
«B’at chie li narat murrale, chie arregordat sas proibitziones de sos regimes totalitàrios. Chie, imbetzes abarrat acaradu a sa ventana isetende su primu casu cuncretu. Peristantu est craru chi sos dipendentes pùblicos ant a dèvere contare fintzas a deghe, si non de prus, in antis de iscrìere carchi cosa peri sas retes sotziales. Su chi in antis fiat una racumandatzione ebbia, o un’avisu in intro de protocollos internos, como est lege: est s’efetu de sa norma chi mudat e ìntegrat su Dpr 62/2013, est a nàrrere su còdighe de cumportamentu emanadu in tempos de Monti».
Bonas dies. Est cosa, custa, chi leghimus oe in La Nuova Sardegna. Geniales, sos guvernantes. E cunsighentes. Ca su ministru Zangrillo (su frade de su mèigu de su San Raffaele) fiat dae s’atòngiu coladu narende de lu fàghere. Ma su corfu de gèniu no est in sa repressione de su dissensu ebbia. Su gèniu est in su de cunsiderare custu su problema e non sos servìtzios pùblicos chi non funtzionant comente diant dèvere. E su gèniu est finamentas in su de artziare un’àteru muru intre sa base sotziale burghesa e burghesa-minuda (fat cats e underdogs a manu tenta) chi bidet in su dipendente pùblicu unu garantidu e unu còmplitze de un’istadu chertu a mìnimu petzi in contu de tassatzione, cando chi imbetzes bi diat chèrrere un’impositzione fiscale progressiva a beru, pro chi apamus servìtzios pùblicos dèghidos chi cuntentent traballadores de cussos servìtzios matessi e tzitadinos (cosas chi – pro nàrrere – aiant pòdidu mudare s’esistèntzia nostra in tempos de pandemia).
Chie faghet giornalismu, che a nois, l’ischit cantu fiat giai difìtzile (si no impossìbile) a otènnere decraratziones dae mèigos, infermieris, amministrativos de sa sanidade. Como nde lis bogant fintzas sa possibilidade de nàrrere duas o tres cosigheddas in cue. Ma l’ischimus: semus a sas proas generales de s’egemonia culturale de una dereta arrennegada e vengosa a pustis de deghènnios in foras de s’arcu costitutzionale. E custa “narratzione” cheret una punna (sa de non nòghere a su paisu, a sa pàtria itatiola) e una base sotziale.
Ite diat pòdere fàghere unu mèigu pro manifestare s’arrennegu suo? Dimissiones! Che a sas de su primàriu de Rianimatzione e anestesia de su Santissima Trinità de Casteddu de duas dies a oe. De cussu disacatu – de su disisperu de sas famìlias de su microtzitèmicu – si nde faeddat in ambos duos giornales. La Nuova e L’Unione sarda. Dimissiones, fiamus narende, che a sas de àteros 12 anestesistas de s’Arnas Brotzu in giru de duos annos. Sa situatzione est dìliga: mèigos e infermieris sunt in suferèntzia, sos pitzinnos non nde faeddemus, cun sos catèteres benosos atacados pro tempos longos. S’assessore Doria, criticadu dae parte sindacale ca nat chi «si interessat de sos pitzinnos petzi cando sa cosa essit in sos giornales» (gasi Marina Pisu de Aaroi Emac), cunvocat «sos dirigentes e non sos operadores sanitàrios».
Torrende a su chi si podet e non si podet nàrrere, custos sunt sos faeddos de su primàriu dimissionàriu: «Duos interlocutores tèngio: s’Asl e s’assessoradu. Petzi cun issos devo e potzo faeddare».
A cras.